එල්ලලා මරමු

මීට අවුරුදු බරගාණකට කලිං(එච්චර බරත් නෑ හැබැයි), ඒ කිව්වේ මං ඉස්කෝලේ යන කාලේ, (ඉස්කෝලේ ඉගැන්වීම සෑහෙන හොඳ නිසා ගිය) ටියුෂන් පාරක් ඉවරවෙලා (ගණන් ක්ලාස්සෙකක්ද කොහෙද) ගෙදර ආවා මහදවල්.

එදා හොඳට ඉර පායලා තිබ්බ, හුළං එහෙම හොඳට හමපු, කාස්ටක දවසක්. එහා පැත්තෙ තාප්පෙ වහලා හිටපු කාක්කො ටික ක්‍රාක් ක්‍රාක් කියලා යටිගිරියෙන් කෑ ගහලා මට වෝනිංස් එකක් දුන්නට මං නෙමෙයි ඒක පඩේකට ගණන් ගත්තෙ. ගෙදර කවුරුත්ම හිටියේ නැති තැන මං අම්මට කෑගහන එක නවත්තලා හොර ක්‍රමේට දොරත් ඇරං ඇතුළට ගියා.

ඇතුළට ගිහිං පුරුදු පරිදි අතේ තිබ්බ පොත්ටික කෑම මේසෙට විසික්කරං කාමරේට රිංගද්දි දැක්ක දර්සනෙං මං තක්බීර් වෙලා ගියා.

අල්මාරිය හූයි ගාලා ඇරලාදාලා, ඒකෙ තිබ්බ බඩු ටික ලෝකෙ වටේ විසික්කරලා තිබ්බා. කාමරේ ලයිට් දාලා තිබ්බෙ නැති නිසා කළුවරයි. කළුවර කාමරේට බෝම්බයක් ගහලා වගේ. මං ඒත් හිතුවා අම්මා අල්මාරිය අස්කරංඩ අරංවත් ද කියලා. කෝකටත් කියලා විපරම් කරාම, මං දැක්කා…

මං දැක්කා කොණක තිබ්බ අල්මාරියත් බිත්තියත් අතරමැද්දෑවෙ කළුවර හිඩැසෙං මං දිහා බලං ඉන්න ඇස් දෙකක්.

නෑ නෑ හුත්තො, හොල්මනක් නෙමෙයි, ටහුකන්ඩ කැරි හොරෙක් කාමරේ අස්සේ කියාංකො.

කොල්ලා සට සට ගාලා මොළේ කල්පනා කරලා නොදැක්කා වගේ එළියට ආවා. මේං අර කැරියා මං ඌව දැක්කද කියලා සුවර් කරගන්ඩ හරි, මාව ගෙන්නගන්ඩ හරි අල්මාරියට අතිං ගගහා බිට් එකක් ගහනවා කියහංකො. (ඔව් ඔව් උඹලා හිතුවා හරි, මං ඒකට රැප් කළා ටහුකන්ඩ)

වටපිට බලලා ආයුධයක් දෙකේ දෙකේ පොල්ලක් නැති තැන මේසයක් උඩ තිබ්බ කතුරක් අරං පුකේ තිබ්බ ගට තනට අරං “එළියට වරෙං කැරියෝ!” කියලා කෑ ගැහුවට මූ නෙමෙයි එළියට ආවේ.

මේ කෝම්පිට්ටුපොන්නයා තාම අල්මාරියට තට්ටුව දාං බීට් එක ගහනවා.

එහා ඟෙදර ඩයල්ලෙක පොලිසියේ. (නෑ නෑ ඇත්ත පොලිස් නෙමෙයි, ට්‍රැෆික් ඕඅයිසී කෙනෙක්) පොර දවල්ට ගෙදර. මං ටාර් ගාලා එළියට ඇවිල්ලා උගෙ ගෙවල් පැත්තට දිව්වා. උගෙ යාළුවෙක්ද කොහෙද බැල්කනියේ චිල් එකේ හිටියා. මං ඌට සීන්නෙක කිව්වම පොර චිල්ලෙකේම පහළට ආවා.

ඌ එනකං මට පහළ පොල්ගාන්න බැරි නිසා මං සුටුස් ගාලා ආයේ අපේ ගෙවල් පැත්තට යද්දි මෙන්න මේ බෝල්ට්කැරියා සර්ට්ටෙකකුත් නැතුව පුල් ටොප්ලස් එකේ සේප් න්‍යායෙං පස්සෙ ගේට්ටෙකෙං මාරු වෙනවා. පස්සෙං දුවලා ගිහිං බෙල්ලෙං අල්ලගත්තම මේ වම්බටුහුකන්නා මගෙං ගේම ඉල්ලනවා කියාංකො.

“ඇයි මේ? ඇයි මොකද? මාව අතෑරපං” (නෑ නෑ වනචරයා කිව්වෙ නෑ, හින්දි ෆිල්ම්මෙකක් කියලා හිතුවද?)

“ඈ පකෝ තෝ ගේ අස්සෙ ඉඳං එළියට දුවලා දැං හොකද කියලා හාන්නේ?”

“මොන ගෙදර ද? මාව අතාරිනවා ඕයි!” (ඌ බබානෙ, මං ඌව නැළෙව්වා)

“හොරකං කරලා තව බබාහුකුං වෙන්නත් යනවද හුත්තො?”

මේ වෙද්දි ගෙවල් පැත්තෙ දෙතුන් දෙනෙක් සීන්නෙකට එන්ටර් වුණා. ඒකෙං ඌ සැලෙන්ඩර් වුණා. ගේම ඥරු ඥුරුවක් වුණා. වටෙං පිටෙං ආපු සෙට්ටෙක අරූට සබ්බුවක් දෙන්න හැදුවත් මං ගහන්න දුන්නෑ. (අපි හැමදාම හුක්තිය හාදාරණය වෙනුවෙන් පෙනී හිටිය කොල්ලො හරිය?)

අර කලිං කිව්ව පොලිසියෙ ඩයල්ලෙකත් චිල්ලෙකේම කලබලයක් නැතුව ඒ පැත්තට ඇවිදං ආවා. පස්සේ පොලිසියට කෝල් කරලා වන්ඩිය බැස්සම ඒකෙම එච්ච්රවෙලා ඔරව ඔරව හිටපු අරූවත් රෝල් කරලා බිම ගහලා, මාවත් සීන්නෙක හරියටම කියලා එන්ට්‍රියක් දාගන්න ඕන කියලා සීට්ටෙකක වාඩි කරගෙන සෙට්ටෙකම ගියා දෙමටගොඩ පොලිසියට.

නවත්තපු සෙනිකවම පොලිසියේ උං ටික ජීප්පෙකෙං බැහැලා අරූව වඩාගත්තා, මගෙ අම්මනා කැටේ කිය කිය පුක අතගගා කෙලිම්ම ඇතුළට එක්කං ගියා, මට එළියෙ පුටුවක ඉඳං ඉන්න කිව්වා.

පැය බාගයක් විතර ගියා. හෙණ ඩොටේ පැත්තකිං ඇහෙනවා හීනෙං වගේ,

“බුදු අම්මෝ මහත්තයෝ ගහන්න එපා! බුදු මහත්තයෝ එපා! අම්මෝ!’

කියලා සද්දයක්.

වන්ඩියේ පස්සෙ සීට්ටෙකේ හිටපු කොස්තාපල් බුවා ආවා,

“මල්ලි එන්නකෝ මේ පැත්තට”

මාත් පස්සෙං ගියා.

අපි ගියේ ක්‍රයිම් සෙක්ෂන් එක පැත්තට. ඉස්සරහට යන්න යන්න අර ඩොටෙං ඇහිච්ච සද්දෙ එන්න එන්න වැඩිවෙනවා.

“බුදු අම්මෝ! ඇති! අම්මේ! එපා!”

අපි ඇතුළ් වුණේ පොඩි කාමරේකට. මැද්දේ අර අටපට්ටංකැරියව වෙසක් කූඩුවක් වගේ රෝල් කරලා කකුලෙ ඇඟිලි වලිං එල්ලලා තිබ්බා. වටේ ඉන්න පොලිස්කාරයෝ දෙතුන් දෙනෙක් බැටන් වලිනුයි, ක්‍රියේටිව් බැටන් වලිනුයි(ඒ කිව්වේ වැලි පුරවපු එස්ලෝන් බට) අරූට (වැඩියෙම්ම උගෙ පුකට, මොකද වැඩිය පාරවල් හිටින්නැල්ලු, මානව හිමිකම්නෙ!) ආදරේ කරනවා. ආදරේ වැඩි කමට ඌ මෙරිගෝරවුන්ඩ් එක වගේ කැරකි කැරකි බලනවා. මාව දැක්කම උගෙ කෑගැහිල්ල වැඩි වුණා. (ඌ හිතන්ඩැති අල්ලපු වෙලාවෙදිත් නෙළන්න දුන්නැති නිසා මං වැඩේ ෂේප් කරයි කියලා, පකතමා, ඌට හොරකම් කරන්න පුළුවං වගේ තමයි මට ඒ ආතල්ලෙක ගන්නත් පුළුවං!)

පොලිසියේ ඩයල් ටික දැං අරූට ආදරේ කරන ගමං අහනවා ගත්ත දේවල් කියපං කියලා. මූ වෙන මොකුත් ගත්තේ නෑම කියනවා. අරුං ඉතිං තව තව ආදරේ කරනවා. ඕක ඔහොම විනාඩි කිහිපයක් රිපීට් යන අතරේ අර කොස්තාපල් බුවා මාව ඕඅයිසීව බැහැදැක්කුවා.

ඕඅයිසී අරූගෙ සාක්කුවෙ තිබ්බ හුත්තවල් ටික මේසෙ උඩිං තියලා අපේ ගෙදර අයිටම්ස් ටික අඳුරගන්න කිව්වා.

අනේ ඉතිං අපි හෙණට සල්ලි තියෙන පාරම්පරික වවුල්-සොරි- වලව් කාර පොෂ් ඩයල් නිසා මූ පැය ගාණක් අල්මාරිය හාරලා හාරලා හොයාගෙන තියෙනවා අපේ අම්මා ඒ කාලේ ඉඳං එකතු කරපු පරණ රුපියල් දහයෙ විස්සෙ පණහෙ සීයේ නෝට්ටු හත අටකුයි, පරණ කාසි දහයක් පහළවකුයි, තව පරණ පත්තර කෑල්ලකුයි.

මං අර සෙට්ටෙක පෙන්නලා ඒවා අපේ ගෙදරිං ගත්තෙව්වා කිව්වම ඕඅයිසී ඒ ටිඅකයි අර පත්තර කෑල්ලයි දුන්නා. මං පත්තරේ දෙපාරක් උඩිංපල්ලෙං බලලා රිටන් කළා ඒක අපේ නොවෙන නිසා. ඕඅයිසී ඒක දිගෑරලා බැලුවම ඒකේ මොනා හරි ඉටි වගේ සීන්නෙකක් තියෙනවා. බලද්දි අර අම්බස්ථලකැරියා කලින් දවසක කාපු කණේ පාරක ආෆ්ටරිෆෙක්ට් එකක්, කණෙං ඉටි එනවා. ඒ ඉටි පිහිදාපු කොළේ කියාංකො. (ඒක ඉතිං සංරක්ෂණය කරන්නයැ, විසික්කළා ඒ වෙලේම)

පස්සේ ඕඅයිසී ඉතුරු වැඩේ බලාගන්නං කියලා මට එන්ට්‍රි එක දාලා යන්න කිව්වම මං එළියට ඇවිත් එන්ට්‍රියත් ලියලා ගෙදර යන්න හදද්දි අර කොස්තාපල් බුවා එනවා හිනාවක් දාගෙන.

“මොකෝ අයියේ සීන්නෙක? අරූට දැං මොකද කරන්නේ?”

“ආ තාම වැඩ මල්ලි, ඔය හැත්ත එළියෙ හිටියම ආයේ හොරකමේ යනවා. අපිට මළ වාතේ. මේක ලොකු හොරකමක් නෙමෙයි නෙ. ඇතුළට දාන්න මදි. පහුගිය සතියේ ඔය මාළිගාවත්තෙං එහෙම ආපු හොරකං එන්ට්‍රි දෙකතුනක් උගෙ පිට දාලා, ඌව මාස තුන හතරකට ඇතුළට දානවා.”

“අම්මටහුඩු, එහෙමත් සීන්නෙකක්ද?”

“ඔව් මල්ලි, අඩුම තරමේ ඒ මාස තුන හතරේ හරි ඌ හොරකම් කරන්නෑනේ”

“ආ ඔව් නේ. මං එන්නං අයියේ තෑන්ක්ස්!”

මං ඉතිං ගෙදර ආවා.

© 2018 Pamuditha Zen Anjana