යුද්ධයට උපන්නෝ

අපි යුද්දෙට ඉපදුණ දරුවෝ. මේ පුංචි දූපත ඇතුළේ දන්න දවසේ ඉඳන් පැවතුණ, (ඊට ඉස්සරත් පැවතුණා ලු!) ඉදිරියටත් පවතින්නට නියමිත ජාතිවාදෙට ඔහේ මුදාහැරුණු ජීවියෝ කොටසක් තමයි අපි.

මම ඉපදෙන්නේ අසූඅටේ. කළු ජූලියට අවුරුදු පහකට පස්සේ. මමඉපදුණ දා ඉඳන් දෙදාස් නවය වෙනකම්ම ඇහුවේ යුද්දේ ගැන කතා. “පර දෙමළු” උන්ට රටෙන් කෑල්ලක් ඉල්ලපු හැටි, දුටුගැමුණු රජ්ජුරුවෝ දෙමළු පලවා හැරලා රට එක්සේසත් කරපු හැටි, ඇයි මේ රට අපේ (සිංහලයන්ගේ) වෙන්නේ, ඇයි කොටි මරාගෙන මැරෙන්නේ, යනාදී කතා බොහොමයක් ඒ කාල සීමාව තුළ අපි ඇහුවා. තේරෙන කාලෙට එද්දී අපි යාළුවෝ එක්ක වාද කළා. සමහර විට ඔය කතා බහට එක් වුණු දෙමළ යාළුවෝ උන් කොටි ගැන හිතන විදිහ අපිට තේරුම් කරන්න උත්සාහ කරලා බැරි බව දැනුණම, කාගෙවත් ඊළමකට වඩා යාළුකම වටින නිසාද කොහෙද කතාව වෙන මාතෘකාවකට මාරු කළා.

කොහොම හරි දෙදාස් නවයෙදි යුද්දේ ඉවර වුණා (?) කට්ටිය නම් කිව්වේ අපේ ජනාධිපති තුමා යුද්දේ ඉවර කළා කියලා. ළඟදි හිරෙන් නිදහස් වෙච්ච ජෙනරල් යුද්දේ ඉවර කළා කියලා තවත් සමහරු කිව්වා මට මතකයි. ඒත් ඇත්තටම යුද්දේ ඉවරද? අවි අතට අරගෙන දෙපැත්තෙම උන් එකිනෙකා මරාගත්තු යුද්දේ ඉවර ලු! එහෙමයි දන්න හැමෝම කියන්නේ. මගේ මොකෝ, යුද්දේ හැමදාමත් කොළඹ අපිට සෑහෙන දුරින් තමයි දැනුණේ. බෝම්බයක් දෙකක් කණ ළඟින් පුපුරලා කෙස්ගහකින් පණ බේරුණාම නම් ටිකක් විතර ළඟින් දැනුණා. ඊට පස්සේ, “ඔය කොටි ඔක්කොම වනසල නැති බංගස්තාන කරලා දන්න ඕන, උන්ගේ පවුල් පිටින් නැති කරලා දාන්නෝන” කියලා සතියක් විතර යනකම් තැන තැන බැණලා ගෙදර ගිහින් හවස ප්‍රවෘත්ති විකාශයේ කොටි අච්චරක් මෙච්චරක් මැරුණා ආමි එකේ දෙන්නෙක් විතරයි මැරුණේ වගේ කතා අහලා අනුපාතය ගැන කුරිරු සතුටක් විඳලා නිදාගන්න යනවා. ඒත් සතියකට දෙකකට පස්සේ ආයෙමත් කොළඹ වෙනදා වගේම කලබලකාරියි. (ලංකාවේ මිනිස්සුන්ට ඕනම දෙයක් මතක හිටින්නේ සතියයි කියලා වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරනුත් කිව්වලු නේ)

යුද්දේ ඉවරවෙලා අවුරුදු හතරකුත් ඉවර වේගන එනවා. ඒත් අපි හැමෝම හිත් ඇතුළෙන් (සමහරු නම් පාරවල් වලත්) වෙන වෙන යුද්ද වල පටළැවිලා. ආණ්ඩුවේ යම් යම් දේවල් විවේචනය කළාම, “ෂ්ෂ්! කෑගහන්න එපා බූරුවෝ, සුදු වෑන් එකක යන්න ආසද?” කියලා  ඒ ගැන දන්නව කියන මිනිස්සු අහනවා. (ආණ්ඩුවේ කවුරුවත් තාම එහෙම අහනවා නම් මට ඇහිලා නෑ) පාරේ නම් දැන් යුද්ද කරන්න පටන් අරන් තියෙන්නේ හාමුදුරුවරුයි, (චීවරධාරියෝ?) සිංහලබෞද්ධ (තනි වචනයකි) මිනිස්සුයි. එයාලට ආගම ජාතිය බේරගන්න ඕනෙයි කියන්නේ. මුස්ලිම් මිනිස්සු තව අවුරුදු ගාණකින් රට අල්ලගන්න යනවයි කියන්නේ. අපේ කට්ටියගේ (සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්) ජාතිවාදය අන්තර්ජාල සමාජ ජාල, අවුල්ජාලයක් කරලා. කුණුහරුපවලින්, තම තමන්ගේ ආගම් වල ධර්ම කාරණා වලින් දිගට කොමෙන්ට් දාලා වාද විවාද කරලා තමන්ගේ එක තමා හරි එක, ලොකු එක කියන්න දඟලනවා. සමහරු නම් කියනවා මෙව්වා වෙන වෙන අයගේ යටි උගුල් අහුවෙන්න එපා කියලා. (කියලා වැඩක් නෑ)

ඇත්තටම මේ රටේ මිනිස්සු කියන්නේ (මාත් ඇතුළුව) ඕපාදූප වලින් තොරව ජීවිතය ගෙවාගන්න බැරි ජාතියක්. යුද්දේ තියෙනකම් යුද්දේ ගැන ඕපාදූප ඇහුවා. දැන් යුද්දේ ඉවරවෙලා වෙන වෙන ඕපාදූප හොයනවා. ග්‍රීස් යක්කු, සුදු වෑන්, දුටුගැමුණුගේ කඩුව, මහින්ද රාජපක්ෂගේ වශී බෝලේ, පිටසක්වළ ජීවියෝ, තෙවන පාර්ශව, රෝහිතගේ ගෑණු ළමයගේ උපන් දිනේට දුන්න තෑගි, එජාපයේ ජාතිය පාවාදීම්, හලාල්, විදේශීය කුමන්ත්‍රණ, අනම් මනම් ඕපාදූප කෝටියයි.

යුද්දේ ගැන තාම කතා වෙනවා. කලින් විදිහට නැතුව වෙන වෙන විදි වලට යුද්දේ ගැන කතා වෙනවා. යුද්දේ ඉවර කළා කියන එක (ලංකාවේ අයට සතියකින් අමතක වෙන නිසාද කොහෙද ) දවස ගාණේ කවුරු හරි කියනවාමයි. ටීවී එකෙන් ඇහෙන “අවුරුදු තිහක යුද්දෙකට පස්සේ මේ රට දියුණු වෙන මේ අවස්ථාවේ..” කියන වාක්‍යයේ ඉඳන් සාමන්‍ය මිනිහා කියන “මොනා වුණත් යුද්දේ ඉවර කළානේ” කියන වචන ටිකට වෙනකම්ම මේක අපේ මොළවලට ‘ඉන්ජෙක්ට්’ කරලා. වෙන උදාහරණ ඕනේ නෑ, මේ මාත් ලියන්නේ.

දැන් හැබැයි පොඩි අමුතු විපර්යාසයක් වේගන යනවා. බොහෝ තැන් වල දකින්න ලැබුණු කාරණාවක් තමයි වැඩි දෙනාගේ හිත් වල හිටපු වීරයෝ දැන් මැරිලා කියන එක. දැන් ඒ රික්තකය මකන්න වෙන වීරයෝ නැති නිසා දුෂ්ටයා වීරයෙක් වේගෙන එනවා. පොඩ්ඩක් ආපස්සට හිතලා බැලුවොත් ඒ කාළේ යුධ වීරයෝ පසුව දුෂ්ටයෝ වුණු විදිහ ගැන සිදුවීම් කල්පනාවට එයි. සරත් ෆොන්සේකාගෙන් පස්සේ එකී කාරණාවට උදාහරණයක් වෙන්නේ වැලිවේරියේ වෙඩි තැබීම. “උඹලා ආරක්ෂා කරන්න බෝධි පූජා තියපු අපිට මෙහෙම නම්, උතුරේ හිටපු උන්ට කොහොමද කියලා අපිට හිතාගන්න පුළුවන්” කියන තැනේ ඉඳන් “මොනා වුණත් අවුරුදු තිහක් වත් මෙහෙම ගේම් එකක් තනියෙන් ගහන්න තරම් ප්‍රභාකරන් වීරයෙක්” කියන කාරණාවට එනකම්ම මේ රටේ මානසිකත්වය වෙනස් වේගන යනවා. ඥාණසාරගේ පටන් එක එක යටි අරමුණු රැගත් තනි තනි පුද්ගලයන් තාවකාලිකව ලංකාවට අවශ්‍යව තිබෙන වීරයාගේ භූමිකාව රඟපාලා ඒ කාරණාවෙන් අවධානය වෙන අතකට ගත්තට වතුරේ ඔබන්න හදන රබර් බෝලයක් වගේ ඒක උඩ එනවා.

ඒ එක්කම ප්‍රකාශනයේ නිදහස ගැන ප්‍රශ්න ඇහෙන්න ගන්නවා. වාරණය කියන කාරණාව සාමාන්‍ය වචනයක් බවට පත් වෙනවා. පවතින ක්‍රමයට එරෙහිව යමින්, සිදු වෙමින් පවතින විකාරරූපී සිදුවීම් ගැන තමන්ට හරි කියලා හිතෙන දේ ගැන කතා කරන බොහොමයක් දෙනා අතුරුදන් වෙනවලු. එහෙම නැත්නම් ඒ අය රාජ්‍ය විරෝධී, දේශද්‍රෝහී ලේබල් වලට එහෙමත් නැත්නම් කොටි පිල්ලියක්, එන්ජීඕ කාරයෙක්, හම්බයෙක් වගේ ලේබල් වලට ලක් වෙනවලු. කලා කාරයන්ට තමන්ගේ නිදහස වෙනුවෙන් කලාව කැප කරන්න වෙනවලු. හැබයි වගකිව යුත්තන්නම් කියන්නේ එහෙම එකක් නෑලු. මේවට අනේ මන්දා සරත් කියලා හුස්මක් අරගෙන දුක තමා රංජනී කියලා මේ වගේ ලිපියක් එක්ක ඒ හුස්ම පිට කරලා දාන එක ඇර වෙන කරන්න දෙයක් නෑ (?)

එකී මෙකී නොකී සියළුම කාරණා පැත්තකට දැම්මම, මොනා වුණත් අපිට තාම කල්පනා කරන්න කාරණාවක් ඉතුරුවෙලා තියෙනවා. ඇත්තටම යුද්දේ ඉවරද? නැත්නම් හරි යුද්දේ පටන් ගත්තේ දෙදාස් නවයෙද?

– යුද්දේ නැතුව පාළුයි! | Bored without War!

© 2013 Pamuditha Zen Anjana